Stollingsstoornissen kunnen in verschillende pathofysiologische situaties optreden en verhogen het risico op (progressief) bloedverlies, bloedtransfusies en slechte uitkomst voor de patiënt. Om te voorkomen dat er een negatieve spiraal van voortschrijdend bloedverlies en stollingsstoornissen ontstaat is het belangrijk snel op te treden. Inventarisatie welke stollingscomponenten deficiënt zijn is mogelijk door middel van klassieke stollingstesten als het trombocytenaantal, PT (INR), aPTT en fibrinogeenconcentratie. Deze laboratoriumtesten kunnen de bloedstolling nauwkeurig in kaart brengen, maar de toepasbaarheid in de acute (perioperatieve) setting wordt beperkt door een lange doorlooptijd. Trombo-elastometrie is de laatste jaren een waardevolle alternatieve techniek gebleken om stollingsstoornissen snel te identificeren. Trombo-elastometrie, i.e. visco-elastometrie, kan snel, point-of-care, een vrij volledig beeld van het hemostasepotentieel van een patiënt geven. Vooral in de cardiochirurgische populatie is gebleken dat het behandelen van stollingsstoornissen op basis van deze techniek kan leiden tot minder bloedtransfusies. Ook in andere klinische situaties, waaronder levertransplantaties, trauma en obstetrie, lijkt trombo-elastometrie meerwaarde te hebben. Er zijn echter onvoldoende studies van hoge kwaliteit om een robuuste uitspraak te doen over de toegevoegde waarde van visco-elastometrie in deze situaties.