Klassieke stollingstesten zoals PT, APTT, INR en fibrinogeen worden in de kliniek vaak gebruikt. Belangrijke nadelen van deze oriënterende stollingsonderzoeken zijn de lange duur tot beschikbaarheid van de uitslag, onvoldoende informatie over de sterkte van het stolsel en het missen van een trombocytendisfunctie. Met behulp van aanvullend trombo-elastometrisch onderzoek kunnen de verschillende stadia van stolselvorming in kaart worden gebracht. Omdat real-time met het ontstaan van het resultaat kan worden meegekeken kan al in een vroeg stadium worden gestart met een eventuele behandeling. Een aanvulling hierop is het gebruik van platelet function analyzers (PFA’s). Met behulp van PFA’s kan niet alleen een eventuele trombocytendisfunctie gediagnosticeerd worden, maar kunnen ook non-responders op trombocytenaggregatieremmers worden geïdentificeerd. In de cardiochirurgie lijkt het gebruik van een PFA te leiden tot een vermindering van het aantal trombocytentransfusies. Het gebruik van een PFA bij (neuro)traumaopvang lijkt vooralsnog niet zinvol voor een te volgen trombocytentransfusiebeleid.