Bij ernstig zieke patiënten worden tot op heden parameters als serum-creatininegehalte, glomerulaire filtratiesnelheid (GFR) en urineproductie gebruikt om de nierfunctie te boordelen. Op het moment dat het serum-creatininegehalte stijgt en/of oligurie ontstaat, is er echter al sprake van aanzienlijke en soms irreversibele nierschade. Om veranderingen in GFR of tubulusdisfunctie vroegtijdig te kunnen detecteren zijn diverse potentiële biomarkers ontwikkeld. Daarmee kan de locatie van nierschade nader worden gespecificeerd; tegelijkertijd zouden deze markers kunnen bijdragen aan de preventie van verdere nierschade door tijdige interventie en aanpassing van de dosering van nefrotoxische middelen. De ideale biomarker voor de vroege detectie van acute nierinsufficiëntie is nog niet gevonden. Het combineren van markers zou de gevoeligheid en het onderscheidende vermogen van de tests kunnen vergroten.